Aanvankelijk had ik woensdag de wandeling willen maken, maar het weer was zo mistroostig dat ik het een dag heb uitgesteld. Vandaag schijnt de zon dus de stoute en waterdichte schoenen aangedaan en met mijn dochter Larissa op pad, want in mijn eentje cachen vind ik minder leuk. Gedeelde pret is dubbele pret.

Ik ben een ouderwetse geocacher, al doe ik het pas 8 jaren. Maar dus met een waterdicht GPS-apparaat en een geprinte cachepagina met balpen.

De opgaven bij de wp's zijn niet moeilijk zodat we kunnen genieten van de wandeling.

Gelukkig ken ik het verschil tussen een leeuw en een draak.
Na enige tijd wacht mij een verrassing voor onderweg, maar die bewaar ik voor thuis.

Vervolgens moet ik bepalen welke banden ik zie, maar ik zie geen banden totdat ik mij omdraai en een hoeveelheid banden zie die, nadat ze zijn vermalen, 345 plastic voetbalvelden kunnen voorzien van rubberkorrels. Gelukkig loop ik nu over natuurlijk gras, want ik wil geen rubberkorrels in mijn schoenen, die hou ik graag schoon.

Heb daarna wel even moeite om te bepalen of de ruiter op een koe of een paard zit.

En dan naderen we de cachelocatie. Gaan we het pad volgen of snijden we de weg af? Ik kies voor het laatste. Larissa springt over een slootje, maar ik ben niet zo springerig, dus loop even om. Over gevallen herfstblad, maar onder het blad blijkt een diepe sloot te liggen. En daar sta ik tot mijn middel in het water. Dat is op zich niet zo erg, want ik ben een waterman, maar de stank geeft mij het vermoeden dat ik in een open riool ben gestapt. Larissa ziet mij verdwijnen beneden het maaiveld en roept pahap! Een fietsende dame stapt af en vraagt aan Larissa of zij haar hond roept. De zeehond herrijst en de dame vraagt of het wel goed met mij gaat. Ja hoor, kan niet beter of slechter. Zij zegt nog, je hebt jouw nieuwjaarsduik al gehad en dat vervult mij met trots.

Mijn waterdichte schoenen zijn slechts tot de enkels waterdicht. Mijn GPS-apparaat is helemaal waterdicht, maar wel smerig. Mijn geprinte cachepagina absobeert met alle plezier water. Geen rubberkorrels in mijn schoenen, maar ze zijn ook niet schoon.

En dan soppend in mijn schoenen en stinkend in mijn broek naar de cache. Die vinden we gelukkig direct. Ik ben beter in puzzeltjes oplossen dan in slootje springen.

Met een vuilniszak op de stoel tegen doorlekken en met de ramen open rijden we weer richting Apeldoorn. Larissa sorry, stank voor dank.

Thuis aangekomen trek ik bij de voordeur alles wat stinkt uit en neem een lekkere hete douche.

En dan pak ik de cadeautjes van de kerstman uit. Hij heeft mij behoorlijk verwend, waarvoor veel dank.

Deze dag had ik niet willen missen.

Afbeeldingen in deze log:

Cadeautjes

Slootje springen